مردم محلی می گویند: درخت “ وُل “ صدساله که می شود می سوزد! آنها بر این باورند، درخت وُل صد ساله که می شود، خودش گر گرفته و می سوزد و از خاکستر آن، نهالی تازه می روید و رشد می کند. وُل یا کاج کوهی، نام درختی است که زادگاه اصلی آن، رشته کوه های زاگرس می باشد. این درخت از خانواده برگ سوزنی هاست که بیشتر میل به زیستن در بلندی ها دارد. این درخت هر چند کهنسال تر و تنومندتر می شود، باد بیشتری در شاخ و برگش می پیچد و بخاطر ترکیب خاص شیره و اصطکاک و سائیدگی شاخه های قطورش، ناگهان آتش گرفته و می سوزد! از ریشه به جا مانده در خاک، نهال دیگری سر بر می آورد و بزرگ می می شود!!!

طرح نمایشنامه“ وُل “ بر اساس خصلت های درخت“ وُل “ و تطابق آن با رفتارها و سرنوشت نوع بشر، نوشته شده است. میل به تکروی و بالانشینی در کوه، از خصوصیات بارز این درخت است. طبیعی است که هرچه درخت“ وُل “ کهنسال تر و تنومندتر می شود باد بیشتری در آن می پیچد. در نتیجه سائیدگی و سوختن در آن بیشتر می گردد. مردم محلی بر این باورند: درخت “ وُل ” صد ساله که شد، گر می گیرد و می سوزد. این سرنوشت و سوختن مداوم درخت مادر و روئیدن نهال تازه از ریشه جامانده در خاک، و این نوع باور مردم از درخت “ وُل “ موجودی افسانه ای را چون ققنوس در ذهن متابدر می کند. نمایش “ وُل “ هیچ گفتار و گویش معمولی و شناخته شده ای ندارد. بازیگران با زبان و آوایی خاص با یکدیگر و با تماشاچیان ارتباط برقرار می کنند. ساختار نمایش “ وُل “ بر اساس میزانسن، حرکت و آوای بازیگران و همچنین، فرم، نور، رنگ و موسیقی استوار است.